มาฟังเสียงตอบรับจากสาวๆที่เข้าร่วมโครงการออแพร์ 2012
 
 

คนแรก

น้องกิ๊ก Minnetrista, Minnesota ( ออแพร์ปี 2 )

สวัสดีค่ะพี่ฟ้า  กิ๊กเองนะค่ะ

                ถ้าให้เล่าความรู้สึกที่มาอยู่ที่นี่ วันแรกที่มาถึงมินนิโซต้าหาโฮสไม่เจอค่ะ คิคิ พยายามโทรหาเขาสองครั้งก็ไม่รับสาย ตอนนั้นตกใจเหมือนกันจะทำยังไงดีเอ๋ย เลยเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ ถามเขาว่าเราจะทำยังไงดี แล้วหลังจากนั้นมองไปมองมา นั้นโฮสเราหรือเปล่ามากับเด็กชายอีกสองคน พอเรียกชื่อเขาไป เขาหันมาด้วย ว้าวว โฮสเราจริงๆด้วย ตอนนั้นดีใจมากที่เจอโฮสเลยวิ่งมากอดกันแน่นเลย เพราะถ้าไม่เจอโฮสตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำไงดี คิดไม่ออก  >,<

            พอเจอโฮสแม่แล้วก็เดินมาขึ้นรถโฮสพ่อเป็นขับมาแล้วในรถก็มีน้องคนเล็กอยู่ในรถ ความรู้สึกที่อยู่ในรถ รู้สึกเกร็งค่ะ มันบรรยายไม่ถูก รอบตัวเรามีแต่คนไม่คุ้ยเคย แล้วก็พูดแต่ภาษาอังกฤษ พยายามฟังว่าเขาพูดอะไร พูดตอบกลับไปก็ตะกุกตะกักไม่ค่อยลื่นเท่าไหร่เลย พอมาถึงบ้านโฮสแม่ก็พาทัวร์บ้านว่าตรงไหนมีอะไรบ้าง ห้องนอนเราอย่ตรงไหน เดินรอบบ้านเลย ส่วนโฮสพ่อหุงข้าวทำกับข้าวให้กินคร้า สักพักโฮสยายมา โฮสยายน่ารักมาก เป็นกันเอง วันแรกก็ผ่านไปอย่างมีความสุข

            ส่วนวันต่อๆมาก็มีเรื่องที่ต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการขับรถไปที่ต่างๆ โดยเฉพาะขับไปโรงเรียนของน้องๆ แล้วก็มหาลัยของเรา ครั้งแรกที่ขับไปมหาลัย หลงทางค่ะ โทรศัพท์ก็ไม่มี แอบตกใจเล็กน้อย แต่ก็หาที่จอดแล้วถามทางเอาก็เลยทำให้กลับมาได้ในที่สุด 555 พอดีกิ๊กมาช่วงที่เขากำลังจะเปิดเรียนภาค Fall เลยทำให้ตัดสินใจลงเรียนไปเลยไม่งั้นก็ต้องรอหน้าหนาว ซึ่งไม่อยากขับรถฝ่าหิมะไป ดังนั้นลงเรียนมันเลยสรุปตอนนี้ก็เลยเรียนอยู่สี่วัน ส่วนศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เที่ยวเล่นค่ะ

                ส่วนโฮสนั้น บ้านนี้ค่อนข้างแฟร์เลยที่เดียว ถ้าวันไหนเรามาสายหรือขับมาไม่ทันเวลาเราเลิกงานจริงๆ เขาก็จะลดเวลาทำงานวันอื่นให้เรา ซึ่งก็โอเคเลย ให้อิสระเรา ไม่มีกฎเกณฑ์อะไรสำหรับบ้านนี้ แต่เราก็ควรบอกเขาว่าเราจะไปไหน ไปทำอะไร กับใคร ถ้าจะกลับดึกหรือนอนค้างบ้านเพื่อนก็ให้โทรมาบอก เขาจะได้สบายใจ กับโฮสไม่มีปัญหาอะไรเลย ทุกอย่างเพอร์เฟ็ค สำหรับโฮสเด็ก กิ๊กดูแลทั้งหมดสามคน โดยสองคนโตทุกวันจะไปโรงเรียน โดยเรามีหน้าทีขับรถไปส่งน้องๆที่โรงเรียน ส่วนตัวเล็ก อยู่กับกิ๊กตลอดเวลาคร้า ตัวเล็กค่อนข้างเลี้ยงง่ายและเข้ากันได้มีอย่างรวดเร็ว ส่วนสองคนโตบางครั้งก็มีทำให้เรารู้สึกแย่บ้าง เช่น ตะโกนใส่หน้า ไม่เชื่อฟัง แรกๆมาก็รู้สึกแย่ว่าทำไมเป็นกันแบบนี้ แต่ก็เห็นพฤติกรรมที่เขาทำกับพ่อแม่เขาก็เลยคิดว่าที่เราโดนไม่แปลก ตอนแรกไม่รู้จะทำยังไงดี จะเอาน้องยังไงให้อยู่ ก็ลองคุยปรึกษากับโอสแม่ดูว่าเราเจอแบบนี้ น้องทำแบบนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ให้เราทำไง โฮสแม่ก็แนะนำมาแล้วให้สิทธิ์เราตัดสินใจเต็มที่ เช่น ถ้าน้องดื้อไม่ฟังให้ลงโทษได้เลย หรือถ้าน้องจะเอาอะไรแล้วเราไม่เห็นด้วย ไม่ต้องถามเขา เขาให้เราตัดสินใจได้เลย สิทธิ์นั้นอยู่กับเรา จากนั้นเลยจัดการกับน้องได้เต็มที่หน่อยค่ะ น้องก็เลยเชื่อฟังเรามาขึ้น เพราะถ้าไม่ฟังเรา น้องก็ต้องโดนลงโทษจากพ่อแม่ เพราะกิ๊กไปฟ้อง 555 ตอนนี้ก็เลยไม่มีปัญหากับน้องๆแล้ว ค่อนข้าง control อยู่

                สำหรับเพื่อนที่นี่ เพื่อนใน Area director เดียวกันน่ารักมากค่ะ AD ของกิ๊กก็น่ารัก เขาเพิ่งมาเป็นแต่ทำหน้าที่ได้ดีมาก เป็นกันเอง ทำให้รู้สึกอบอุ่น เพื่อนก็มีออกไปจอยหรือไปเที่ยวกันบ้าง

            สรุปโดยรวบ ตอนนี้มีความสุขมากค่ะ ยังไม่มีอาการ homesick แต่ Thai-food sick แทนได้ไหมอ่ะ 555 โดยรวมทุกอย่างราบรื่นค่ะ ตอนนี้ก็สองเดือนนิดๆแล้ว สนุกมากค่ะ โฮสใจดีมาก ดูแลเราเป็นอย่างดี เด็กๆมีมีน่ารักบ้าง ปวดหัวบ้าง ซึ่งเราต้องพยายามเราน้องๆให้อยู่ มินนิโซต้าค่อนข้างจะเป็นรัฐออกแนวธรรมชาติ ถ้าอย่างเห็นตึกเยอะๆต้องขับรถเข้าไปในเมือง บ้านของโฮสกิ๊กอยู่ห่างออกมาจากเมืองค่อนข้างเยอะ ประมาณสี่สิบนาทีได้ค่ะ เพราะเขาบอกว่าเขาชอบบ้านที่มีบริเวณบ้านให้ลูกเขาเล่น ไม่ชอบอยู่ติดกับคนอื่นเยอะๆมันดูไม่ค่อยเป็นส่วนตัว

กิ๊ก

 
 
  Fah Chompoowong
[30 January 2013 , 16: 01 : 31]
 
     #1
 

มาต่อกันด้วย คนที่สอง

Ammy ( Brush Prairie, Washington ) ( ออแพร์ ปี 2 )

สวัสดีค่ะ 
     
แนะนำตัว ชื่อแอมค่ะอายุ 24 ปี แมชเร็วมาก ไม่ถึง1 อาทิตย์ หลังจากแมชแล้ว 1 เดือน ก็มาอเมริกา ตอนนี้อยู่ที่รัฐWashington   ดูแลน้องผู้หญิง 1 คน 2 ขวบ
     
ประสบการ์ณการเป็นออแพร์น่าประทับใจมากค่ะ ตอนมาที่อเมริกาสองอาทิตย์แรกนี่ร้องให้เยอะ อยากกลับบ้านมาก วันนี้อยากกลับ พรุ่งนี้อยากอยู่สลับกันไปมา เนื่องด้วยอากาศที่หนาวไม่คุ้นเคย น้อง ก็ไม่เชื่อฟัง say noตลอด ปรับสภาพตัวเองไม่ได้ ทำใจไม่ได้ต้องมาเลี้ยงเด็ก ไปออแพร์มีทติ้งอาทิตยแรกก็ไปร้องไห้ ถึงขนาดบอกเอเรียไดเรคเตอร์และโฮทว่าขออกจากโครงการ แต่ โฮท,เอเรีย, พี่ฟ้า และ เพื่อนออแพร์ ที่อยู่ที่นี่มาก่อน ทุกคนต่างช่วยให้กำลังใจให้คำปรึกษา พยุงจนถึงอาทิตย์ที่สอง ทุกคนบอกให้ออกไปเที่ยวๆๆ เราก็ยังไม่เชื่ออะไร เอเรียก็โทรไปบอกเพื่อนออแพรให้ชวนเราออกไปเที่ยว แล้วพอวันเสาร์ อาทิตย์ที่สอง โฮทก็พาไปส่งที่ดาวทาว์น พอได้ออกไปเปิดหูเปิดตานอกบ้านก็พบว่ายังมีอะไรหลายอย่างที่นี่ที่น่าค้นหาและเรียนรู้ ไม่ได้น่าเบื่อ เหมือนอยู่ที่บ้าน หลังการนั้นเป็นต้นมาไม่มีอาการโฮทซิกอีกเรย พอถึงวันเสาร์อาทิตย์เราต้องออกไปเรียนรู้โลกภายนอก ไปเรียนหนังสือ 
     
โฮทก็ดีมากดูแลและให้เกียรติเราเป็นอย่างนี้ เราก็รักและเคารพทุกคนในครอบครัวรวบไปถึงญาติๆของเขาด้วย ได้เรียนรู้วิถึชิวิตอเมริกันจริงๆ เรียกได้ว่าทุกเทศกาลโฮทก็อยากให้เรามีส่วนร่วมตลอด เราก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง ได้วิชาการทำอาหารและขนมมาเยอะมาก จัดงานวันเกิดให้เราใหญ่มาก ชวนเพื่อนมา 9 คน และ รวมไปถึงญาติๆของโฮทก็มาครบทุกคน โฮทเราก็สนับสนุนให้มีเพื่อนอเมริกันอีกด้วย เค้าบอกว่าจะได้ไปดูหนังฟรี กินข้าวฟรี ข้อเสียของโฮทเราแทบไม่มีเรยจริงๆ ไม่มีการเอาเปรียบ 
     
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการเป็นออแพร์คือ เรื่องการพัฒนาตัวเงในด้านความรับผิดชอบ รู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จากคนที่เคยติดบ้านติดพ่อแม่ ได้เรียนรู้ทักษะการใชีชีวิตแบบอเมริกัน การเลี้ยงดู การส่งเสริมพัฒนาการของเด็ก มีเพื่อนที่มาจากหลากหลายประเทศ เรียนรู้วัฒนธรรมของเพื่อนประเทศอื่น  ได้ซื้อของใช้คุณภาพดีของอเมริกา ทานอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ทานมาก่อน ได้ทำกิจกรรมที่ไม่เคยทำที่ไทย เช่นเทศกาลสำคัญของอเมริกา ไปปีนเขา แคมป์ปิ้ง ไปทะเล หรือ เพื่อนบางคนได้ไปเล่นสกี เรื่องภาษานี้ก็ดีชึ่นมาก ดีขึ้นเรื่อยๆ  แต่ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายพูดน้อยอาจทำให้พัฒนาช้ากว่าคนอื่น เวลาไปเรียนหนังสือก็ได้เจอเพื่อนหลากหลายวัย หลากหลายภาษา ทุกคนล้วนแต่นิสัยดี สามารถขอความรู้จากเพื่อนจากอาจาร์ยในเรื่องที่เราไม่รู้ได้

     ก่อนหน้านี้ประมาณสองเดือนเครียดมากกลัวไม่ได้อยู่ต่อ ยังไม่อยากกลับไทย เพราะว่ายังอยากไปเรียนหนังสือ อยากไปเจอสังคมใหม่ที่เราไม่รู้จักมาก่อน เป็นประสบการ์ณที่หาไม่ได้ง่ายๆจริง และแล้วก็ตัดสินใจอยู่ต่ออีก 12 เดือนค่ะ ตอนนี้แฮปปี้มาก หวังว่าจะเก็บประสบการ์ณและความสุขกลับไปเยอะๆ


Ammy ^^

 

 
 
  Fah Chompoowong
[30 January 2013 ]